Prostor i vreme su jedno te isto. Zapravo, vreme je promena mesta u prostoru. Kad bi sve mirovalo, svaki i najmanji deo vasione, vreme bi stalo, tj. ne bi ni postojalo. Međutim, sve se kreće u eliptičnim krugovima, pod uticajem sile gravitacije, čiji su zakoni manje-više isti i na makro i mikro nivou.
Sad se postavlja pitanje: da li možemo da zaustavimo vreme? U teoriji bismo mogli: potrebno je da uvek budemo na istom mestu u prostoru, a pod prostorom se misli na sveukupnost materije u celom poznatom i nepoznatom kosmosu. Zemlja se okreće oko svoje ose, oko Sunca, a sa Suncem i oko većih galaksija, koje opet orbitiraju oko nekog zamišljenog većeg centra, i tako u beskonačno (beskonačno u smislu da ljudski um to teško može da shvati). Kad se pravci svih tih kretanja integrišu, dobije se jedna jedinstvena putanja po kojoj se svaka tačka na Zemlji kreće. Brzina kretanja je opet rezultat sabiranja svih tih pojedinačnih tela. Verovatno bismo se iznenadili kojom brzinom se zapravo Zemlja kreće u odnosu na Centar svega.To je brzina kojom bismo se na Zemlji morali kretati, ali u smeru suprotnom od kretanja svake tačke na Zemlji u odnosu na Sve, kako bismo "zaledili" vreme, tj. uvek bili na istom mestu.
Pošto je sve relativno, tj. povezano jedno s drugim, nama deluje da sve miruje. Pogledamo zvezde na nebu i vidimo da su uvek tu, u istom rasporedu. Realnost je da zajedno s njima jurimo oko nečeg mnogo daljeg. Taj centar je opet ništa drugo do mesto sudara, tj. susreta pozitivnih i negativnih čestica, skupova čestica ili čitavih galaksija vis-a-vis, odnosno jednih nasuprot drugih.
Ako se spustimo na najniži nivo čestice, tj. na ono što su antički filozofi smatrali atomom, onim što se više ne može deliti, naći ćemo sledeće: pozitivnu materiju, negativnu materiju i neutralnu materiju. Kombinacija pozitivne, odnosno negativne materije sa neutralnom će rezultirati u pozitivnoj, odnosno negativnoj materiji veće mase, odnosno veće sile privlačenja.
